13 Şubat 2015 Cuma

13.02.2014 7.Sayfam

Sabah kahvemle sıkı sıkı tutup soğuk ellerimi ısıtmaya çalışıyordum. İki hafta nasıl geçmişti bilmiyorum. Zeynep ile beraber kahvelerimiz de yağmurlu havada bankta oturmuştuk. Şükrediyordum ki yalnız olmadığıma. Arkadaşla kaderimiz aynı gibiydi. O da sevgili tarafından bırakılmıştı. İki acılı genç kız olarak dertliydik. Çünkü 19 yaşımızda olmamıza rağmen büyük darbeler ve olaylar yaşadık. Her acıyı her neşeyi tadını tattık aslında. İkimizde sıcak kahvelerimiz ile ısınmaya çalışıyorduk. O an konuşmuyorduk ikimizde düşüncelere daldık. Konuşmaya başlayan Zeynep oldu. Benden daha olgundu her konuda fakat benden çok kırılgandı göstermese de anlardım. İçi benim yangınım-dan büyüktü. Ben Osman'a  Zeynep'te Ali'yi için çabalıyordu. Çok mu yakışıklılar? Aslında değillerdi hatta sıralama girseler tipsiz bile sayılırlardı. Fakat sevmiştik bir kere. Kahvelerimizi minik minik yudumlarken elimizde telefonları sesliye aldık ve haber bekliyorduk. O gece Zeynep beni aradığında Ali'nin ayrılık kararı aldığını anlatmıştı. İlk kez böyle yıkılmış görmüştüm. Onu düşünmekten kendi derdimi unutmuştum. İkimizde artık acılıydık. Toplanmak için sinema ya da turlar eşliğinde gezilere giderdik. Ben daha güçlüydüm Zeynep tam kendine gelemese de toplanacağından emindim. 2 Hafta boyunca bekledik ve toplanmak için eğlenmeye bakmıştık. İşten ayrılmıştım çok sevdiğim işten. Fakat patron değişikliği olunca uyum sağlayamadığım için çıkmak zorunda kaldım. Çalışmam şarttı tabi ki. Bir yandan iş ararken bir yandan geziyordum. Yine birine aşık olurum diye düşünmeye bile başlamıştım. Kahveleri içerken bir anda annem aradı. Telefonu öyle hızlı açtım ki kimin aradığına bile bakmamıştım. Annemin sesini duyunca sesim bir anda sakinleşti. Selma doktora gidecek benimde eşlik etmemi istedi. Anne sözü dinlenir mecbur gittik Zeynep ile beraber. Selma genel kontrol için doktora gitmişti. Hiç bir sorunu yoktu bunun için mutluydum. Aslında benim bir zaman ayırıp doktora gitmem gerekirdi. Fakat hiç vakit bulamıyordum. Ya da önemsemiyordum. O zamanlarda aklım neredeydi aşk o bu kadar insanın gözlerini kör edebilir miydi? Eve dönüyorduk. Eve yaklaştığımızda onu gördüm. Evet Osman'ı gördüm. Kalbimin ritmi hızlandı fakat o beni görmeden sadece geçti yanımdan. Bende aynısı yapıp sessizce geçtim yanından. Bu hemen hemen her gün tekrarlıyordu. Çok yakın yerlerde oturmanın zararı bu olsa gerek. Evlerimiz çok yakındı. Her an onu görebilme durumu vardı. Bu benim için çok hem de çok zor oluyordu. İki yabancı gibi olmak çok zor geliyordu bana. Kalbim tam kabuk tuttuğunda onu gördüğüm de kan atmaya başlıyordu tekrardan. Bu hep böyle mi sürecekti ? Ben başkasına aşık olamayacak mıyım? Zeynep'te bende üzülmeye mahkum olamayız kı ama . Bir yol bulmalıydım. Bu böyle gitmezdi. Mutlu olmak için bir şeyler yapmak için harekete geçmeye karar verdim...




0 yorum:

Yorum Gönder